چون زهر کین شراره بجان حسن گرفت

زهرا بخلد گوشه بیت الحزن گرفت

زهریکه بهر قتل سلیمان ملک دین

آن اهرمن ز خسرو ملک ختن گرفت

بر کام آن عزیز خدا از جفا بریخت

آتش بجان آن خلف بوالحسن گرفت

زان آب آتشین که دل مجتبی بسوخت

سیل سرشگ دیدة هرمرد و زن گرفت

لعلی که بود همچو عقیق یمانیش

از سوز زهر رنگ گل یاسمن گرفت

آوخ که زینبش بدوصد آه دردناک

طشتی برابر حسنش از محن گرفت

آمد حسین بر سر بالین آنجناب

بر دامن از وفا سر آن ممتحن گرفت

اشگ غم از دو دیده ببارید بر عذار

در حالتیکه خون دلش از لبن گرفت

آمد خروش و احسنا هر زمان ز عرش

پیک عزا بکون و مکان انجمن گرفت

واحسرتا که گرد یتیمی زجور خصم

چهر منیر قاسم گل پیرهن گرفت

آنطایر بهشتی از این خاکدان گذشت

اندر فراز شاخة طوبی وطن گرفت

آه از دمیکه از ستم قوم بد شعار

تیر از کمان گذشته و جا بر کفن گرفت

آنصورتیکه شمس و قمر منفعل نمود

خاکش ببر کشیده و بر خویشتن گرفت

زین ماتمی که قلب حسین شد جریح دار

 کلک صفا شکست و عنان سخن گرفت