دوستـــــان، آمد بهـــــــــار عيش و فصل كامرانى

مـــــژده آورده گـــــــل و خواهد ز بلبل مژدگانى

بــــــــاد در گلشن فزون از حد، نموده مُشك بيزى

ابـــــــر در بستــان، برون از حد نموده دُر فشانى

بــــــــــــرقْ رخشان در فضا چون نيزه سالارِ توران

رعــــــدْ نــــــالان چون شه ايران ز تير سيستانى

از وصــــــــــــول قطره باران به روى آب صافى

جلـــــــــوه‏گــــــر گشته طبقها پر ز دُرهاى يمانى

دشت و صحرا گشته يكسر فرش، از ديباى اخضر

مـــــــــر درختان راست در بر، جامه هاى پرنيانى

گـــــــــــــوييا گيتى، چراغان است از گلهاى الوان

سـوسن و نسرين و ياس و ياسمين و استكانى

هم، منــــــــــــزّه طَرْف گلشن از شميم اُقحوانى

هــــــم، معطّــــر ساحت بستان ز عطر ضيمرانى

ارغــــــوان و رُزّ و گل، صحن چمن را كرده قصرى

فــــرش او سبز و فضـايش زرد و سقفش ارغوانى

وآن شقــــــــــايق، عاشق است و التفات يار ديده

روى از ايــــــن‏رو، نيم دارد سرخ و نيمى زعفرانى

لادن و ميمون و شـــاه اِسْپَرغم و خيرى و شب بو

برده‏اند از طـــــــز خوش، گوى سبق از نقش مانى

ژالــــــه بر لالـــه چو خال دلبران در دلربايى

نرگس و سنبل چو چشم و زلفشان در دلستانى

وآن بنفشــــه بين، پريشان كرده آن زلف معطّر

كـــــــــــــــرده دلها را پريشان همچو زلفين فلانى

زيـــن سبب بنگر سر خجلت به زير افكنده، گويد

من كجــــــا و طُـــــــــرّه مشكين و پُرچين فلانى؟

عشق بلبل كـــــــــــرده گل را در حريم باغ، بيتاب

آشكــــــارا گويد از "شهناز" و "شور" و "مهربانى"

قمــــــريك "ماهور" خواند، هدهد "آواز عراقى"

كبكْ صــــــــوت "دشتى" و تيهو "بيات اصفهانى"

اين جهــــــانِ تازه را گر مردگان بينند، گويند

اى خداى .     .      .     .    .    .    .      .

كــــــــى چنين خرّم بهاران ديده چشم اهل ايران؟

كــــــرده نــــــــــــوروز كهن از نو خيال نوجوانى

يـــــــــــــا خداوند اين بساط عيش را كرده فراهم

تـــــــا به صــــد عزّت نمايد از ولى‏اش ميهمانى

حضــــــــــرت صاحب زمان، مشكوة انوار الهى

مــــــــــــــالك كوْن و مكان،  مرآت ذات لامكانى

مظهــــــــــــــر قدرت، ولىّ عصر، سلطان دو عالم

قــــائم آل محمّـــــــد،مهدى آخــــــــر زمانى

با بقـــــــــــــــاء ذات مسعودش، همه موجود باقى

بــــــــى لحاظ اقدسش، يكدم همه مخلوق فانى

خوشه چين خرمن فيضش، همه عرشى و فرشى

ريـــزه خوار خوان احسانش، همه انسى و جانى

از طفيـــــــل هستى‏اش، هستىّ موجودات عالم

جـــــــوهـــــرى و عقلى و نامى و حيوانىّ و كانى

شاهـــــــدى كو از ازل،  از عاشقان بر بست رُخ را

بر ســــــــر مهـــــر آمـد و گرديد مشهود و عيانى

از ضيــــــــائش ذرّه‏اى برخاست، شد مهر سپهرى

از عطـــايش بــــــدره‏اى گرديد بدر آسمانى

بهـــــــــــــر تقبيل قدومش، انبيا گشتند حاضر

بهــــــــر تعظيمش، كمر خم كرد چرخ كهكشانى

گــــــــو بيا بشنو به گوش دل، نداى "اُنظُرونى"

اى كه گشتى بى‏خود از خوف خطاب "لَنْ ترانى"

عيـــــــــــــد "خُم" با حشمت و فرّ سليمانى بيامد

كـــــــه نهـــــادم بر سر از ميلاد شه، تاج كيانى

جمعه مــــــــى گويد  من آن يارم كه دائم در كنارم

نيمــــــه شعبـــــــــــان مرا داد عزّت و جاه گرانى

قــــــــرنها بايد كه تا آيد چنين عيدى به عالم

عيــــــــــد امسال از شرف، زد سكه صاحبقرانى

عقل گويد باش خامش، چنـــــد گويى مدح شاهى ؟

كـــــــه سروده مدحتش حق،  با زبان بى زبانى

اى كـــــــه بـــى نور جمالت، نيست عالم را فروغى

تا بــــــــه كـــى در ظلِّ امر غيبت كبرى ، نهانى؟

پــــــرده بردار از رخ و ما مردگان را جان ببخشا

اى كـــــــــه قلب عالـــــــم امكانى و جانِ جهانى

تا به كــــــــى اين كافران،  نوشند خون اهل ايمان؟

چنـــــد اين گرگان، كنند اين گوسفندان را شبانى؟

تا به كــــــــى اين ناكسان،  باشند بر ما حكمرانان؟

تا كى اين دزدان، كنند اين بى كسان را پاسبانى؟

تا به كـــــــــــــــى بر ما روا باشد جفاى انگليسى؟

آنكه در ظلم و ستم، فرد است و او را نيست ثانى

آنكـــــــه از حرصش،  نصيب عالمى شد تنگدستى

آنكــه بــر آيات حق رفت از خطايش، آنچه دانى

خـــــــوار كن شاها تو او را در جهان تا صبح محشر

آنكـــه مــــــى زد در بسيط ارض، كوس كامرانى

تا بــدانند از خداوند جهان، اين دادخـــــــواهـــى

تـــــــا ببينند از شه اسلاميان، اين حكمــــــــرانى

حــــــوزه علميّه قم را عَلَــــــــــــم فرما به عالم

تـــــــــــــــــا كند فُلك نجات مسلمين را، بادبانى

بس كـــرم كن عمر و عزّت بر "كريمى" كز كرامت

كــــــــرده بر ايشان چو ابر رحمت حق، دُر فشانى

نيكخـــــــــــــواهش را عطا فرما، بقاى جاودانى

بهـــــــــر بدخواهش رسان هر دم، بلاى آسمانى

تا ز فـــرط گل،  شود شاها زمين چون طرف گلشن

تــــــا ز فيض فرودين، گردد جهانى چون جنانى

بگـذرد بر دوستانت هــــــــــر خزانى چون بهارى

رو كنـــــــــد بر دشمنانت هر بهارى چون خزانى