گوهر درج حسن از خیمه گاه آمد برون

 تا ز پشت ابر تیره قرص ماه آمد برون

خواست بیند جلوة حق را ز مرأت رخش

زین سبب از خیمه شاه دین پناه آمد برون

چون قرین شد مهر و مه در دیدة زینب سرشک

 ناگهان چون اختران از یک نگاه آمد برون

تا سوی دریای لشگر رفت آن در یتیم

 اشک مریدوار سان از چشم شاه آمد برون

شیر حق را صید خود پنداشت خصم گرگ

 خو برق شمشیرش چو دید از اشتباه آمد برون

من نمیگویم چه شد رفتار با آن تشنه کام

 لیک گویم از نهاد سنگ آه آمد برون