درای کاروانی از بیابان عراق آید

چو آه سرد معشوقی کزوبوی فراق آید

مگر این کاروان از نور چشم مصطفی باشد

 رود او سوی مرگ و مرگ او را در وثاق آید

همانا سرپرست کاروان شوری بسر دارد

بمعراج محبت احمد آسائی براق آید

اگر این کاروا نرا کربلا درخود دهد منزل

 شود فرش کفش عرش و نه افلاک رواق آید

صبا پیغام مسلم را ببر برشاه مظلومان

که از این کوفیان بی وفا بوی نفاق آید

بزیر تیغ دشمن گفت مسلم وقت جاندادن

  که میترسم حسینم سوی خلق بی تفاق آید