ببر باد صبا بر آن شه خوبان تو پیغامم

بگو مسلم سلامی گفت باوی گو سرانجامم

اسیر و تشنه و خسته ، زغربت بس پریشانم

زخبت تیره مینالم که خوارم کرده در دامم

میا بر کوفه دیگر تو مکن ترک دیار دوست

دیار غربت افتادم کشیده مرگ بر بامم

غم زینب دلم خون کرده ناید کاش بر کوفه

چو دستم بسته شد دیدم زمحنت پر شده جامم

بزجر و مرگ تسلیمم زترس و عار بیزارم

بنامت فخر میکردم به بیند دشمن خامم

بدیدار تو مشتاقم زهر سویم بریزد غم

چنانم با تو مشغولم زیادم برده­ام نامم

در این شهرم نشد پیدا کسی از من خبر گیرد

برد یثرب سلام از من به پرسد حال ایتامم

بهر کس آشنا گفتم مرا خود دشمن جان شد

زخاطر خویشتن بردم بفکر آن دلارامم

بدیدم دشمن خونخوار وخواندم صفحه فکرش

کشد با زجر و صد خواری کشد بر شارع عامم

برم این حسرت دیدار را در دل دل خاکم

به حالم خاک هم سوزد چشد از تلخی کامم

بگو دیوانه نظمش کن شدم مظلوم در این شهر

که عالم باخبر گردد زافکار و ز اوهامم