پرده بردار ز رخساره بى پيكر خويش

بار ديگر بگشاى آن لب چون شكر خويش

بى تو شد صرت من ، چون ورق برگ خزان

دست من گير و ببر باز مرا در برخويش

شده ام بى تو اسير غم و ويرانه نشين

از چه آخر تو نگيرى خبر از دختر خويش

آنچنان رنج اسيرى ز تنم برده توان

كه دگر تاب ندارم بزنم بر سر خويش

كه بريده است - پدر جان - سر تو، تشنه لبان

چه كنم گر ندرم سينه پر اخگر خويش

آتش عشق تو نازم كه مجالم ندهد

تا كه آبى بفشانمزدو چشم تر خویش